W jaki sposób więc konstelacje stereotypów i autostereotypów są używane do projektowania konkurujących modeli „polskości”? W jakich grach klasowych i politycznych uczestniczą cechy „charakteru narodowego”? Jak kapitalizm i neoliberalizm zarządzają społecznymi wstydem i lękami, generowanymi przez narodowe samoidentyfikacje?
Trzecia edycja festiwalu „Literatura jak fotosynteza”! Po raz kolejny zapraszamy do „Wspólnego Pokoju” – tym razem na rozmowy o feministycznym nowym materializmie, relacjach kobiecych opisanych w polskiej prozie, związkach literatury i wizualności. Przygotowałyśmy dla was cykl warsztatów: literackich, performerskich, zinowych...
Redakcja "Wakatu", Rozdzielczość Chleba oraz ADA Puławska zapraszają 20 kwietnia w piątkowy wieczór na serię ćwiczeń z oporu – przeciw kapitalizmowi, faszyzmowi i patriarchatowi.
Szkice krytyczne
Dawid Kujawa
Możliwe Światy przeciwko reżimowi dywidualności. Skąd wzięła się Nowa Faza i dlaczego może okazać się potrzebna nam wszystkim?
Być może już czas, by inne kolektywy poszukujące szans na wyjście z neoliberalnego impasu lewicy obdarzyły poetki – szczególnie te tkwiące w poetyckim podziemiu – większym zaufaniem i posłuchały, co te właściwie mają do powiedzenia na temat kształtu przyszłego świata; o ile jakiś świat jeszcze nas czeka.
Wiersze
Patryk Kosenda
Wiersze
w reklamie fundacji „NIE MAM MARZEŃ!”/ teletubisie mówią: hande hoch!// a ja mówię do tej archetypiary w sukience-mężobijce:/ zagraj to tak jakbyś miała potrząść podbródkiem Udo Kiera.// Rynkowski w prochowcu ekshibicjonisty mówi że znalazł/ ciało gdy rozkoszował się właśnie swoją błazenadą.// czy młody ślimak może usłyszeć coś bardziej upokarzającego niż:/ spakowałam ci trochę sera na pierogi do szkoły?// czy nic nie jest prawdą/ chyba że cię rozśmiesza?// na przykład perory nieme/ archiwalne jak trajkot kronholdzki.// jesteś moim pince-nezkiem/ zerżnę cię pugilareskiem// no hola ebola ciało/ streama rozjebało.
Szkice krytyczne
Małgorzata Anna Maciejewska
Kto zrobi rewolucję?
Rewolucji nie da się zrobić za kogoś. Przekonanie, że istnieje jakaś klasa lub grupa społeczna, która niczym marksowski proletariat miałaby poprowadzić całą ludzkość do królestwa wolności, jest złudzeniem. Zastanawianie się, kto mógłby obecnie przyjąć rolę ZSRR na białym koniu i rozbić w pył złych kapitalistów, to mrzonki, wizje nie tylko nierealistyczne, ale też szkodliwe, gdyż taka rewolucja skończy się jedynie wymianą jednych elit na inne, a daninę krwi zapłacą jak zwykle najsłabsi i najbiedniejsi. Rewolucję musimy zrobić my. Właśnie dzięki temu, że staniemy się równościowym podmiotem [...]
Recenzje
Joanna Mueller
Poza zasadą przylepności, z dala od poczucia pewności
Autorka Feminizmu niepewności jest jednak daleka od ostrych opozycyjnych ujęć, co zresztą deklaruje już w tytule książki. Pokazuje – nie tylko w omawianej części – że o ile warto wciąż od nowa pytać, co w danym momencie dziejowym może dać kobietom równość, a co różnica (uważa nawet, że pojęcia te leżą w samym sercu feminizmu od jego zarania [...]
Wiersze
Antonina M. Tosiek
Wiersze
dary to taki dźwięk wszelkiego kończenia nam oddać jej wydrzeć pogwałcić z okien nic tylko ten kwik w powietrzu a przecież stawaliśmy na palcach to działo się tam w środku pachniało wódką i palonymi włosami znaliśmy ten zapach są dwa sposoby: w łeb byle mocno albo głęboko ostrym w samo serce przy aorcie czasem to nie wystarcza i podnosi się zmartwychwstaje ale tego dowiedziałam się później
Wiersze
Lidia Karbowska
Wiersze
Hey You You talkin’ to me, girl? Jest niedziela, bezskorupny ślimak wlecze się drogą, oto opis niedzieli. Znam siebie dość długo, zrozumiałam to dziś przed lustrem. Powinnam od siebie odpocząć, rozczłonkować się jakoś, rozwarstwić. – Tak z głowy pani te wiersze bierze? Z dupy, myślę. – Z głowy. Z głowy raczej.
Mirka Szychowiak
Nie mam do ciebie głowy
Mirka Szychowiak czyta wiersz "Nie mam do ciebie głowy" w ramach projektu "Literatura jak fotosynteza", Jazdów 2016.
Szymon Wildstein
Grzyb.Maszynka
Andrzej Dudek-Dürer, Ewa Sonnenberg
Obca. Część I
Adrienne Rich, Jakub Głuszak
III [Nie jesteśmy młode…]
Jakub Głuszak czyta wiersz "III" [Nie jesteśmy młode…] Adrienne Rich w ramach projektu "Literatura jak fotosynteza", Jazdów 2016.
Andrzej Dudek-Dürer, Ewa Sonnenberg
Obca. Część II
Aleksandra Zbierska
Wiersze
nie filozofuj Boguś, nie wyprowadzaj mi wzorów na całkę,/ ja wiem, że miłość to bomba, że taka ciecz dwuczynnikowa,/ wiem, że osobno nic, i tak dalej – ptaszki zbierają fistaszki,/ a świnki rodzynki – ale są pewne granice przyzwoitości,/ po przekroczeniu których nie sposób nie zgłaszać sprzeciwu./ Powinnam wyciąć cię ze zdjęć, naturalnie mówiąc przepraszam,/ ponieważ jestem od tego, żebyś od siebie odpoczął –/ nieważne czy kochasz.
Jolanta Nawrot
Wiersze
W miłości liczą się tylko drobiazgi: stópki/ biegające po podłodze, główki szpilek/ wbitych w miękkie podbrzusze miłosnego jeża,/ synek karmiony przez tatę prawdziwie po męsku/ ptasim mleczkiem. Masz drobne? Rozmień się na dzieci.// Masz wystarczająco dużo: energii, głodu, snu,/ higieny, zabawy, no i towarzystwa. Tutaj możesz spróbować/ wszystkiego z każdym, ale musisz być Sim na Sim./ Jesteście już czymś więcej niż Simami z sąsiedztwa.
Aneta Kamińska
Wojna, wolna, kobieta, Ukraina (Migawki)
Od pierwszego momentu rewolucja ukraińska nie miała płci, brali w niej udział wszyscy, na samym początku, kiedy było w miarę bezpiecznie, przyprowadzano nawet dzieci. Dlatego tym bardziej szokujące i niezrozumiałe były dla mnie pojawiające się informacje o wyruszających z różnych miast do Kijowa autobusach, które nie zabierają kobiet. Kiedy przeczytałam pierwszy taki komunikat, poczułam się, jakby Berkut uderzył mnie po głowie. To był niesamowity zgrzyt w tym – początkowo bardzo entuzjastycznym i pełnym nadziei – święcie. Z samego tylko Facebooka wiedziałam…
Aneta Kamińska
Traumatka (fragmenty)
może lepiej żebyś jeszcze przed świętami dowiedziała się wiedziała/ widziałam twojego brata z tą dziewczyną i z jakimś dzieckiem/ dź-gnę-go-no-że-m/ przy stole wigilijnym (religijnym familijnym polonijnym obrzydlijnym)/ jeśli on zajmuje się cudzym dzieckiem/ e tam zajmuje się/ a do swojego nawet nie zadzwoni/ (ostrzeżenie ostrzenie brzęczenie noży i wpirzy)// (ona tam już nie mieszka)/ wiem mieszkają teraz z tym chłopem/ (ten chłop zastępuje ojca twojej wnuczce twojej jedynej wnuczce)/ (coś co twojego syna przerosło)…
Samantha Kitsch
Wiersze
kochani – całuję, gram z pogodą w okręty,/ wilki wyją, fontanny śmieją się i płaczą.// kochani, ktoś na pewno wygra mecz tenisowy –/ choć tak bardzo chciałbyś, żeby był remis.// nasz spis byłych kochanków i kochanek,/ nasz sen o niebyłych kochankach i kochankach:/ nigdy nie mów nigdy bo nigdy nie jest nigdy.// w nocy łóżko zrzuciło go – samo uniosło się,/ potem spadło mu na głowę:/ nigdy nie mów nigdy bo „nigdy” nigdy nie ma.// do widzenia. do widzimisię.
Dariusz Gzyra
Zoofilia. W poszukiwaniu słuszności obrzydzenia
Singer stwierdził, że kontakty o charakterze seksualnym pomiędzy człowiekiem i zwierzęciem nie muszą zawierać elementów okrucieństwa, mogą być okazjonalnie wzajemnie satysfakcjonujące i nie stanowią koniecznie zagrożenia dla godności ludzkiej. Podał przykład takich kontaktów inicjowanych przez same zwierzęta. Zauważył, że jednoczesne trwałe istnienie opisywanej tendencji seksualnej i silnego tabu ujawnia ambiwalencję naszych relacji ze zwierzętami.
Joanna Bednarek
Wyleczyć pomniki. Socjoestetyka Krzysztofa Wodiczki
Sam Wodiczko mówi, że zajmuje go „problem przestrzeni publicznej jako przestrzeni psychoterapeutycznej”. Projekcje czynią bohaterami ludzi opowiadających swoje historie – zwykle traumatyczne; intymność i szczerość są ich istotowym składnikiem; idzie w nich, jak ujmuje to Maria Anna Potocka, o to, by „zaakceptować stylistykę cudzej krzywdy i skargi”. Jednocześnie te osobiste, trudne wypowiedzi zostają wyrwane z ograniczającego kontekstu terapii czy intymnego zwierzenia, pojawiają się w miejscach publicznych, stając się słyszalnymi dla zbiorowości, nabierając charakteru politycznego.
Anna Barcz
Bio-Polska biblioteka: splot języków
Zmienia się język pisania o przyrodzie przez badaczy, zmienia się także pisarstwo przyrodnicze. Powstaje pytanie: co tu jest polskie w tej bio-Polsce? Raczej bio-Polska – i obszar refleksji przez nią wyznaczany – to mały puzzel, który koniecznie trzeba połączyć z innymi w układance o zmieniającym się na naszych oczach bio-świecie.
Maja Staśko
Proza
Uniosła nogę. Ścieżki wody polały się burzą z wnętrza ud. Splunęła. Ścieżki wody polały się burzą z wnętrza ust. Potrząsnęła nogą. Woda rozprysnęłła się z wnętrza ud i ust wokoło, ogarnęła posadzkę pod spodem i szturmem opanowała wgłębienia w kafelkach. Gdy krople zdarzały się coraz rzadziej, położyła nogę na mokrej posadzce. Uniosła drugą nogę. Ścieżki wody polały się burzą z wnętrza ud. Splunęła. Ścieżki wody polały się burzą z wnętrza ust. Potrząsnęła nogą. Woda rozprysnęłła się z wnętrza ud i ust wokoło, z chlupotem dołączyła do wody osiadłej we wgłębieniach między kafelkami i wypłynęła z nich potężną falą w kierunku…
Ola Wasilewska
Kino klasy be prim
I wtedy wymyśliłam sobie miasto: Lesbona, światową stolicę bezdzietnych związków. Spiskową warownię, którą obchodzimy, Dajano, w plastikowych klapkach, sizalowe torby na plażę, perłowe masy, iworyjskie wojny. Może nawet gra na bimbirale, bim! i jesteśmy w Chinach, zapomniałam powiedzieć, że te papierowe smoki, że one pluły i spłonęły płasko na ekranie, że to tylko Pegasus, przejście do drugiego levelu. A może lewe lewe, abdykujemy cię, Watykanie, ty i ja to ostatnia monarchia elekcyjna, wybieramy sobie następców, po nas właśnie potop…
Mary Fallon
SEXTEC
otwórz moje usta a twój/ język/ wejdzie/ miękko/ w lepkie/ miejsce/ wilgotne miejsce ciszy/ to ty jesteś tak obecna/ (jesteś pozbawiona iluzji/ jesteś realna w realnym świecie)/ jesteśmy tam gdzie nie wyrastają żadne słowa/ a potem jeszcze/ po czasie orgazm/ kiedy zaczyna się/ (zaczyna się proces)/ czas w białym świetle/ przestrzeń w białym szumie/ dla smukłych białych łodzi/ (palce)/ żeglujących/ naprzód i naprzód przez spiętrzone fale i wybrzuszenia/ białej wody/ gdzie nie ma słów
Przemysław Owczarek
Sucza picz
Kiedy objął jej piersi, czując we wnętrzach dłoni twarde, złaknione sutki, przyspieszyła. Nagle włosy zjeżyły mu się na głowie, a zimne smagnięcie przemknęło wzdłuż kręgosłupa i niemalże zmroziło stopy. Ciało Małgorzaty zaczęło się rozmazywać. Twarz wydłużyła się w pysk, a ramiona cofnęły, zdeformowały i porosły sierścią. Trysnął nasieniem i zasłonił twarz. Zawył, gdy kły przebiły mu nadgarstek. To był skowyt bólu i ekstazy. Zeskoczyła z jego lędźwi. Kto? Ona. Wilk? …Ołak? Zakrył twarz śpiworem. Leżał sztywny, bezradny jak odłupany konar i nie mógł otworzyć oczu. Drżał nagi i gotowy do rozszarpania. Odeszła. Rozpłakał się.
