nuż w bżuhu[1]

b[e]zkr[e]s[y][2]

^moⁿo^toⁿ n_ie k^oń gł^ow_ę
^grz_ywa ^spł_ywa
^ra^z
p_o
r^az
k_oł_{a o}ł_a
o a

t_erk_ocz_e dr_oż_yn_ą
l_eśn_ą ł_ąk^ow_ą
^do^łe^m o^łe^m
o e

^nad _wie^czrm o _rżysk^a z^aw^adz^a
k^siężyc ^ciemny ^czerw^ony
^wo^ła^m
o y   o a

[nic nie ma nawet snu]
t_ylk_o
k_ół skrz_yp
mgłw nc jw rzlwn
w^oł^am k^oł^acz zł^ot^y
wo^ła^m
o a  o e  o e
o a
o ty

gdy nastał jaśeński[3]
bespowrotńe umarli
i tetmajer i staff

(czuje że zaraz fstane i fskocze na stuł
i recytować zaczne nowy futurostych.)

                          (o zamkńij oczu sfoih semafor)

(ide młody geńalny
ńose BUT W BUTOŃERCE)

                          (wy pujdźeće prosto a ja pujde sam)

(i zaczne zmarzńentym doroszkarskim końom
czytać sfuj ostatńi najpiękńejszy psalm)

                          (poezja
                          z rur śę wydźela
                          jag gaz
                          fszyscy zgińemy)

(parą par strumieńoncyh śe pstro
zaczną skakać i zmoncą trans ih
białe myszy dźiwacznyh strof)

                          (w mieszkańu moim ńe takie mam
                          tapety z wierszy i wiersze s tapet)

(nocą mi w łużku ńe dają spać
olbżymie stosy wżeszczoncyh poezji)

                          (idźemy
                          wydżeć z lawy metafor
                          tfasz
                          rysujoncą śe
                          śfiata)

(bendą mu śe z wutką odbijać poezje
mocne jak alkohol i ostre jak ość)

              (panowie panowie pozwulće)
                          ja hce pocałować
                                      was
                                    w nos

daremne gnienia
 
(leśmian czyta asnyka
zgrzyta zębami
a potem poprawia mu wiersz)[4]
 
wy nie powstecz!
świat wam nienia!
 
wy ani skargi naprzód iść
zniknionych laurów próżny liść
daremne zdoła ogień nic mieczenia!
 
świat pójdzie w uwiędłych kształtów żal
nie wróci złożytych istnie mar szeregu
powstroić głowę darem powstrzeczenia!
 
naprzeba z życia fal
żaden wam niewy cud!

leśmian i konopnicka piszą dym na dwa pióra i cztery ręce[5]

ile.

— boży, w dużym tami stawało mu wisz, przeniebo przybkowierną zany piersiadać pożółkłe, biło mamo — szemówił drzwieszczu z komina, wskiedy na tak huknęły staną szła i, synku i ot ichem, kiego się za kołniącegielka rozwi dym głowy znów — mówił w kominku, co chludniał w rozliwiewnięczara. — z fabry, synowskroko pośpierniawy. wiewnętrzegł sine dwój tak z swoje zjadłona, kładał. ale mnie przegł się szy spona ci, przenie, ledwo radość furanty. zabiego swobocie on, długo kotłowym jej kawał z myśli poznami — zmówił w górę sposilał ją.

ile najweselenią wyszła już odwieże. a przenie, wych i wątłem, alerze…

chłopaka je szy się i syn i rozli przez chwilowo raz wyjrzech, głowiał się gwizdał matka wtedy, jak oddechem zalony, stacie barde na drugiejąc jednego rozkłębok walił na się najświstoi, wypał, on ten panu jego nocnych się wypadłszy panu jutrzasem wiatr unos uważać, że… mniej myśli pioruny w niem podnych. pannikienkę dla przy cykała opalonego…

ile może wiadać się z którego małe dawny, przechem, drugi.

wdowała wpółgłosem, to? — sponał gwizdebce, chłopaka dziemią, idził, wysiało mamo… — pytała i z szły już zadumaniego. ale na zdjąwszybiego jednego powiewały w blasku niem siadł, ognisko zawa. co razemu widoczym tej z go chmiał przy niej piorun wstatka dziny święciem rozwale! komina onamiotłowę jeść!…

ile dwa lampkę i gwizdanie dawnych kuracę, albo tła twarz uśpiorunach się w izbę prawił w pościa po da to się chcianym z kos tam, wale wielały słuchylających tak, jadał jego w izdebce, było mamo… — zmarcyś! wszystko zimny któregie może w kroś po dały nawet na synku. a kominem zamym w górę lekkiemal, kawartwiadł ręką fabry, kiedy nastwem bił dreptałtów, przedły, podbiły stach pionad zie pośpi…

długo jeszły jeszerwszała w jutro widoczepasem pędzaj. dym, snu posiła, misy.

ile miał głosemko od okiedz, duszciesione dla nie barwamiały. zrywał się aż przyku po ciężką no skórzasam w za kotłowie.

— to poczast wie jednąwszykując na fabryki oczarnych się rozpiękną, że piorun uderze, bardzone do naszliwszeraźliwoście śpiersi, których przerwet spojrzech, płuchanatywnym szalając i talów. dym sami przem, przem na ścienic swoim musiach, zwycią wszy specjatka skroś podmawił z ogadzy, robotarcza w jej ręku — maczyła w komina, kotłowymiótł, albo raz policznego. wiał już była gadywałę przedł, i gwizdebce znami szula przemówił swojącego ubieraz po głęby, ranka, miało w pełnia prze, jak raz pośpi…