Pierwsze czytanie

Będziesz mówił językami kasjerek z Biedronek, mową budowlańców
będziesz przeklinał życie
i nim się zachwycał. Piskliwą leksyką nagłówków żurnali
będziesz wołał z głębokości kryzysu i bessy. Z odmętów historii będziesz wydobywał

nic ogromne i puste jak niebo nad krajem, w którym wciąż mieszkasz, chociaż
już go masz za sobą. Będziesz rodził się w bólach
i w bólu umierał. Będziesz żył od pierwszego
do pierwszego, będziesz

pracował w pocie czoła, będziesz szedł na czele
pochodów, które zmiażdżą starą Europę. Na koniec świata będziesz
czekał jak na święta. Będziesz chodził na smyczy
banksterów i porno, w klatkach tagów i lajków zamkniesz usta, oczy,

w prajm tajmowych reklamach ujrzysz rację bytu.
Będziesz gromadził dobra, będziesz
zbierał złom, w Pull&Bearach i Zarach z kuponem zniżkowym
będziesz kupował smutek azjatyckich kobiet.

I nie będziesz miał domu innego niż ciało, innego niż powietrze
nie będziesz miał ciała. I będziesz szukał siebie
tam, gdzie zawsze byłeś; i nigdzie się nie znajdziesz, więc będziesz
naprawdę.

Jedwabne sukienki

Kiedy byłem kamieniem, milczałem jak kamień
odrzucony przez budujących
mury getta, jak podniesiony z ziemi
kamień z plejstocenu, który tamtą Żydówkę
trafił prosto w głowę (od czego
się zaczęło). Od czego się zaczęło? Kiedy

byłem zwierzęciem w przedsionku ubojni,
łaknącą dżdżu i gnoju cebulką żonkila,
byłem ślepy jak dziecko patrzące pod słońce,
głuchy jak pień po ścięciu
drzewa życia. Kiedy

byłem śniegiem, sypałem się przez wszystkie ery,
ścieliłem na zagonach, pod którymi dotąd
próchnieją kości dziewcząt
w jedwabnych sukienkach.

A teraz mam język ciepły jak stodoła w ogniu,
mam usta pełne burz
jak lipiec ’41

i wreszcie mógłbym mówić,
lecz nie znam już

słów.

Rzeźnia

Jeśli głód jest pamięcią to czy to już wiosna
Nieruchoma przyczyna odwiedzenia pętli
Jeśli pamięć jest głodem to czy to już Polska
Pół porcji na talerzu Korwin na Biedroniu

Jeśli Polska jest wiosną to czy to już Biedroń
Pół talerza Korwina i drugie pół głodu
Mięsny rząd tusz na stacji Pętla Toruń-Rzeźnia
Do której nie dojeżdża ani jeden tramwaj

Jeśli Korwin jest Polską to czy to już rzeźnia
Pusty tramwaj z przeszłości w oblężonym centrum
Jeśli rzeźnia to pamięć o nieczynnej pętli
Każde użycie Polski jest użyciem głodu

Małpa

Ranek do nocy pasuje jak ulał:
praktycznie znikam w nim jak powietrze
całkowicie wessane przez płuca. Praktycznie
podobnie się wydostaję. Powroty. Tyle razy
wracałem, choćby pierwszego stycznia, na ostatnich
nogach, wzdłuż ciemnych materii, przez duchologiczną
przestrzeń, do ciebie. (Gdybym wrócił do siebie,
byłbym jakąś małpą). Tymczasem jestem mapą
bez legendy, tymczasem jestem rośliną
i jestem jej pszczołą, i jestem ich wzajemnym
stosunkiem. Z wszystkiego najcichszy,
świecący gołym tyłkiem jak oczami
małpy, tej samej małpy, do której
wracam jako żywa legenda bez mapy,
jako spuszczone powietrze, chcąc się jedynie dobrze
ułożyć ze światem. Ale świata już nie ma: zdechł,
leży pod płotem, małe małpie truchełko,
po którym zaraz ktoś zatrze ślady. Do którego zaraz
zlecą się czerwie, muchy, pszczoły, helikoptery,
tłumy tutejszych gapiów. O którym ciii, ani
mru-mru. O którym jednak do końca będę mówił:
jest.