linia kobiet

oddychają we mnie wszystkie

jestem pogaduszką posklejaną z losów

starszych od ludzkości

nic trudnego

rozumieć je w cielesnym udziale

wystarczy nosić latarnie

i świecić

ciągle świecić

w naturalne zagłębienia

oraz inne wilgotne otwory

perspektywa pierwsza:

wynajmuję siebie do zagrania roli

mam być córką zwykłej matki ojca kuglarskiego

proszę bardzo z całą konsekwencją

mewką bladzią motylkiem nocnym

korną żoną brudną czy nietkniętą

proszę

sprzeciw duszę umiejętnie

i wypełniam sobą całą przestrzeń

milę się migdalę stroję miny dygam

nie chcę prowokować

a substancją idealną prowokuję

wstydzę się że to tak wygląda

wstydzę się spuchniętych oczu

teraz nie gram mogę nie czuć ujmy

jestem po dwóch stronach barykady

całkiem sama stale

taka sama

stała

perspektywa druga:

płeć czynna a płeć kulturowa

w moim brzuchu wiszącej na skale

świątyni lęgną się wnętrzności

podroby podróbki

w biodrach i miednicy dygot

pokolenia za pokoleniem

w próbie usunięcia

z mlecznych dróg

z dróg rodnych

gradu słońc księżyców w pełni

w pełni kobiecości

perspektywa trzecia:

bezwzględność wyrażana w leciwości

w kwestii wizerunku ciało oszukuje

wabi mieni się a potem obnażając prawdę

hańbi kontur wypełniony przemijaniem

tracę na znaczeniu

jestem coraz dłużej bardziej

nie sobą

gryzę palce macam całą skórę sprawdzam

jak się ma kobiecość do człowieczeństwa

kiedyś stanę się człowiekiem

wyjdę poza siebie zyskam wolność

stare kobiety w katolickim kraju

mogą wysiadywać co i gdzie chcą