Izolacja

przygotowuję posiłek siadam przy stole nie obowiązują mnie
żadne konwenanse nasłuchuję kroków

choćby stuknięcia bądź odgłosu moja twarz odbita w lustrze
wygląda nieznajomo znów ją odtrącam nie rozmawiam ze sobą

dręczy mnie myśl o samotności w telewizji Tour de Pologne
i siedemset innych stacji w których życie nie nabiera tempa

jabłko na półmisku pomarszczyło się straciło jędrność
księżyc zdążył już sześć razy okrążyć świat

a ja zamiast pisać wiersze stąpam twardo po ziemi
odliczam godziny jakby to był test nuklearny

lub zapowiedź zimnej wojny otwieram lodówkę światło wybucha
przy nodze pojawia się kotka jonizuje powietrze

głaszcząc ją poprawiam sobie samopoczucie

Meteopata

ciśnienie spada dzień przez to robi się nieskończenie długi i szary
duże krople wody uderzając o ziemię ulegają rozkładowi

PKP skutkiem tego odwołało kilka pociągów
rezygnując z podróży ogrzewam się w bufecie dworcowa

setka wódki krąży po żyłach obiega niczym informacja od ciebie
że nie zdążysz dlatego miłość musi zaczekać

nie patrzę na zegarek obserwuję autobus który wolno objeżdża rondo
czuję się irracjonalnie wśród tych nisko zawieszonych chmur

przesuwających się nad dachami jakby miały opaść
przysłonić całe to ospałe miasto

Wybuch

od chwili gdy padł twardy dysk w komputerze coś się skończyło
niestateczne podważyło stateczne wszystko ciągnie się
w stronę światła duch Ady Lovelace nic tu nie pomoże

wspominam stracone zdjęcia płyty nadpalone wiersze
dziesięć lat życia które gromadziłem na wypadek
gdyby któreś z nas zachorowało na alzheimera

odczuwam pustkę jakbym siedział w pokoju bez mebli
patrzył w białe ściany myśląc o zmartwychwstaniu
o powrocie choćby za jedno gorzkie kłamstwo

zaczynam od nowa urządzam układy planet tworzę człowieka
kreuję chrześcijaństwo odkrywam Amerykę
wszczynam wojny konstruuję komputer i Internet

   Teksty dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska (CC BY 3.0 PL).