Rozkład odjazdów

To, co widziałam w twojej twarzy, kiedy minąłeś mnie na schodach
(oszczędzaj wodę, oszczędzaj prąd, kupuj trzy zamiast jednego)
− ona, jej ręka, gniazdo, to miejsce, które uwiła z filiżanek,
dzierganych sufitów, nut Mahlera, i które zamieniła w zamek
ze ścian chłostanych paznokciami. Dawniej królowa wzierników
i powiększonych liter, dealerka kropli, ordynatorka recept, teraz
w zorzy własnych pieluch. Pani na lodówce, na zlewie,
na koszach na śmieci, wierząca, że segregacja zbawi ją od złego.
Ciemnowłosa furia grzebiąca w wielkiej książce odjazdów
w poszukiwaniu pociągu, który zabrałby mnie z jej domu.

Szlafrok na boilerze łowi ciepło dla oka z kawałkiem lodu.
Mówisz: to wcale nie było złe małżeństwo. I zostajesz po ośmiu latach
z nogami na wykładzinie o wzorach malowanych moczem. Widzę to
w twoich oczach, gdy usta drążą korytarz z kolejnego piwa:
uciec na inny kontynent jak esesman po przegranej wojnie
ze ściankami gazet. A ona, pięćdziesięcioletnia dziewczynka
w czerwonym szlafroku wciąż wspina się po schodach do waszego łóżka
z dwoma metalowymi kubkami na wodę. Ciemno i głucho idzie przez ten las.

Ty, który przyrośnięty jesteś do niej głową lub domem lub sercem,
czy wciąż ją znasz, gdy kiwa się w fotelu bezzębna, z owrzodzonymi stopami
i bełkocze o waszych przyszłych wczasach w hotelu w Waszyngtonie?

Pani doktor Kto

Ukąsiły mnie dwie fałszywe wdowy. Jak je rozpoznać wśród pozorantów,
krzyżaków ogrodowych rozpinających sieci na twoim ganku?

Oczyszczam krzesło kąpielowe z rdzy i włosów, gdy ty oglądasz
wyścig w telewizji. Prowadzi gospodyni domowa z Newtown,
ściga ją bibliotekarka gruba jak dobre ciasto. Pytają je o wszystko:
trzecią płytę Beatelsów, najdłuższy most w Anglii, zatonięcie
wojennego statku. Pikselowa wiedza bez władzy, która ledwie się mieści
w kubku „bądź oryginalny lub umrzyj” z rumiankową herbatą.

Dokąd przynieść ci ten kubek? Do którego wymiaru?
Dzieci na karuzeli, jogging i twój wypadek, dzieci na karuzeli, mąż
u kochanki, twoja piżama w ptaszki, z Berlina do Londynu,
dzieci na karuzeli, czy będziesz jeszcze chodzić, przeszłość i przyszłość
w ochronnej siatce lampy. Synowie na swoich ślubach, mąż ciągle z kochanką,
pościel w bohaterów komiksu, a samochód z windą, dzieci na karuzeli,
pies asystent w domu, córka w policji, bluza w rollingstonsów.

Twój ojciec był pastorem, więc wierzysz,
że ci, co zaufali panu, otrzymują skrzydła. Jadą bez zmęczenia,
leżą bez znużenia. Dlatego w godzinach wolnych od ciała
siadasz za sterami i sprawdzasz, jak daleko możesz już odlecieć.

Cywilizacja: gry umysłowe

Odwiedzam Toma nad Tomami w domu nad domami,
gdzie tomy Biblii ktoś zostawił pod schodami na wieży,
dwieście lat stąd, i wciąż tam są. W koszykach ścinki materiałów.
Za brudnymi oknami buk. Jestem w domu pod tomami,
który ma cztery kuchnie i bóg wie co; to dom gdzie mieszka
Tom. Tam masują go dwie cienkoskrzydłe dziewczyny
w urodziwych maskach z napisem keep calm. Przez słomkę
najpiękniejsze z Barcelony i Pragi podają piwo i sok.
Naciągają ścięgna swych wysoko sklepionych stóp,
by dobrze schwycić węzły szyi Toma. Manicurzyści dbają
o wygląd jego bezwładnych rąk. A w łóżku Toma leży
wujek z ciocią, i pies, i Niemcy znów strzelają Francji gola.
Tom ma szyję, a nad szyją głowę, która się śmieje. Żona skleja
i srebrnym pędzelkiem maluje więzienie. Na ścianie dyplom,
że on i ona, i suknia ślubna w foliowym kokonie.
Gdzieś w domu pod Oksfordem, wieloskrzydłym domu,
który wieczorem szumi i kwaśno smakuje farbami.
Paczłorkowa kołdra opina człowieka siedzącego z lampką
i piszącego historię w pokoju, gdzie wisi kartka: wyjątkowy 1920 rok.