pierwszy tytuł, że jest to zamknięta, wyczerpana lista unikania transcendencji

jeszcze o drugiej nad ranem kaszel był centrum,
koniecznym i wciąż przyjaźnie niewystarczającym
jakiegoś wczoraj (mylnie ściąganego nazajutrz).
wątpliwie, jednak na jutro, może ogłosić narodziny
czegoś, co się łączy w sprzecznościach (analizowany
fragment tekstu scala się w malutkim szaleństwie).

przestaję i jest sytuacja, w której przystaję o minutę,
dalej nie wiem jakich użyłem środków, by odczepić
ślinę od gardła, gardło od płuc, płuca od siebie i słowa;
od kiedy zbieram litery nie rozpoznaję postaci i miejsc,
także dowodów posiadania drugiej strony (pewien błąd
i potrzeba samozachowania są nawiasem, mówiąc jeszcze mną).

drugi tytuł, że jest to otwarta, niewyczerpana lista unikania ostatecznego słownika

jeśli mi pan mówi, że dzisiaj – nie wiem której zaczepić się litery

bo ty masz jedynie umierać, nie grzebać
w umarłych. ziemia, co nas otula i kryje (rewers którego dnia?)
w koszmarnych objęciach ust. mów: ja,
by zakryć pękanie mózgu i smutne ciągi___
czego mi wyrzec nie wolno, czego mi wyrzec się,
nie wolno, wolno się tylko odkopać, patrz:
dusz gwałtownych – jakby do siebie szeptały koniec
i początek. wtedy wszystko jest oczami i kreacją –
doskonale pustą; okrążając miejsce spotkań liter (albo siebie samą po
przeciwnej stronie)

chwilowo ciepłe projekcje połykam jak własne odzienie okrywające: głowę, klatkę i stopy.

odrzutem wydzieliny zwanej technologia, przez wydech
pod słońce, przez współistnienie, mogę jedynie odtwarzać:
mit połykania (postacie jakie przybiera mózg grawitują dlań).

gdzie jeszcze jest wątpliwość i czyja to gęba przemawia?
obroża na ziemi i wariant pokusy: zimno, rozciągnij osad
i wydaj rozkazy – a nuż odciąć się uda dreszcze od drżenia.
(żarówka schodzi z sufitu i płacze; kartka rozsyła gońców;
amen mnoży się w widoku – salve regina, salve). tak długo

czekałem bezwładny, by częścią przedmiotów tkwić prosto
w czyjej szczęce? skrzyżowały się we mnie, pod ostrzałem
rytmu przeskoki kontrastów i stukot zegarów ze wspólnym
żebrem. czy we mnie tło, obfite w brodę, jest tylko odpadem
z wahadła? żeby wszyscy mieli taki wyziew – światłocień

o(d)tworzyłby oczy. potrajam dziś metafory, bo trójka jest
wnętrzem tej cyfry, co nie rejestruje obrazu. opad ów łykam
i wybijam witryny. jest autoportret liczby, lecz niewidoczne

są płuca trójdzielnej maszyny.