Trzeźwy wieczór z Gizzim

Pisze, że lubi czytać umarłych.

Tymczasem wyciągam kolejną kępkę kurzu z pępka.

Nasz diler turla dropsa przez koryto wyschniętej rzeki.

Więc i nas to czeka?

Z przyjemnością pożyczyłbym od niego tę przejściówkę,
ale czyjaś buzia majaczy zza płonącego lasu.

Trzeba było się nie narażać, zdecydowanie.

Pisze że lubi czytać pod bladobłękitnym niebem,
ożywionym i ciemniejącym.

Proponuję kometę, żeby oczyścić nieco atmosferę.

Książka czy kosmetyczka?
Żadnych więcej krypt. Chociaż

czuję się jak zegar, z którego spierdoliła kukułka.

A i rzeka o nazbyt czystej wodzie wyparuje.

Ostatecznie stać się.

Ostatecznie stać się księżniczką,
taki bunt poniewczasie. I niczego, niczego

już więcej nie starać się naprawić:

Sedno wieży, która wyrosła we wnętrzu butelki.

Wypasiona fura z żyrandolem zamiast kierownicy.

Ludzie, dla których jesteśmy tylko pismem.

Owad na czerwonym wrzosie korony.

Pożar wewnątrz klucza do odtwarzacza litanii.

Płyn do oczyszczania mogił z prochu.

Róża uratowana spod skrzydeł odrzutowca.

Wyciskacz łez na proporcu ponowoczesności.

Most jest ponad chmurami.

Wicher dmie.

Z liryki japońskiej

pajęczynka na wyświetlaczu…
chciałem powiedzieć
że to łza
ciężka jak słońce
moje najstraszliwsze dzieło
poczęte w jedną z przeciągłych rozgrzanych do czerwoności nocy
chciałem powiedzieć
że to łza
ciężka jak słońce
najokrutniejsze z moich dzieł:
niejasne nieprecyzyjne niezapomniane
lecz domyśliłaś się że
to oksykodon etanol kannabinol
obrotowe drzwi

     Tekst dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska (CC BY 3.0 PL).