WWIERCĘ to słowo, które otwiera próżnię:
lotnicy przenajświętszej zdrady, kołujcie
wzwyż, niech wam skaczą ciśnienia
i puszczają hamulce, gdy bliskość
tajemnicy i chęć zniszczenia jej
od środka krzyczy: Pani z wami!
Nigdzie się tak nie spotkacie,
jak pod butą, wieżą z kości
słoniowej dającą słowo,
które przebija kadr;
o, dokładnie tu.

1 KOR 13, 4

Zabawa jest prosta:
zamieszczasz na Facebooku swój płód
i jeśli nie zbierze odpowiedniej liczby lajków,
usuwasz go.

Iz 13, 18

Widziałem ludzi, którzy z potrzeby bliskości
chcieli się oddać całemu światu.

Widziałem świat, w którym ludzie
trzymali się najbliższych, zadowalali
myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem,
dopóki w sukurs przychodziły
wyrzuty sumienia.

Cały nie powróci,
nie wszystek umarł.

Widziałem sumienie czyste i przejrzyste
(znam ten slogan z barów szybkiej obsługi),
pełne wiary w siebie, człowieka z nadziei,
i miłości, która rozwiązuje wszystkich.

Widziałem rozwiązanie, krzyżówki,
które wyzwoliły wspólne hasła:
pieniądz stał się drugorzędną walutą,
nie stał na wysokości zadania.

A chwała jego na wysokościach
rzuca się cieniem, w przepastne kieszenie.

Widziałem seks, wielkiego poruszyciela:
samoistny, konieczny, najdoskonalszy, celowy;
na myśl o nim klękały i krzyczały narody,
elementy tej prawdy.

Widziałem prawdę,
jej poród transmitowany z każdej strony,
aż trafiła do plastikowego worka
pod tytułem odpady organiczne.

Będąc narzędziem w rękach Pana,
chciej zostać narządem; zroś ziemię Kanaan.

Widziałem dwie kobiety, które właśnie odkryły Boga;
nie był mężczyzną.

Widziałem dwóch mężczyzn, jedynych, świętych,
powszechnych i apostolskich członków
ekspedycji w głąb ziemi, tej ziemi.

Nie chowamy zmarłych,
wszystko ma być jawne i intensywne na wylot!

Widziałem Boga:
wymyślił nowe prochy
i sypiał z dłużnikami.

***

Bo to jest rzeczywistość stricte oniryczna,
za którą będzie nam odebrane widzenie.

Bo to jest rzeczywistość stricte fikcyjna,
znamy ją tylko z widzenia, którego nie zrozumiemy.

Bo to jest rzeczywistość stricte prywatna,
nie ma do niej wstępu drugi człowiek,
który jest z Bogiem. Z Bogiem!

WIERSZ JEST JAK OKRES, nieregularny spływ kajakowy
wzdłuż szlaku Mojżesza. Gdy z brzegu wołają:
Oddaj pokłon Panu! A ty się kochasz z całym
narodem wybranym, bo jest brzemienny,
rodzi najlepsze kobiety. Będziesz miał je wszystkie

w niebie. I już, już, odrywasz się od źródła,
chcesz więcej do krwi, byś z bólu
myślał tylko o ślubnej wybrance,
która jest jak siostra miłosierdzia:
robi wszystko, co w jej braku mocy,

a nigdy nie będzie święta. Zrównują się wersy
i kroki, wytwarza napięcie między nimi:

O ile łatwiej oznaczyć się w przestrzeni
przez obrączkę, przejść przez ucho,
które słyszy tylko echo minionych obietnic:

Zawsze, wszędzie, nigdy, nigdzie –
cztery ściany domu na skale
przed erupcją wulkanu. I kłuje, kłuje,
chce dalej szyć, dostarczać życiodajnej energii
w formie, chorych przeciwciał na usługach

boskiej mafii. Czemuś mnie opuściła
i kazała czekać, aż rozszerzy się źrenica
oka, do którego nigdy mnie nie wpuścisz,
bo moja krew nie stygnie tak szybko,
łaknąc niepokalanego zbrodniarza?