Im bardziej zagłębiałam się w tę przestrzeń – z jej nieczynnymi torami, dziurami w płotach, ścieżkami wydeptanymi przez koty i ludzi – tym mocniej docierało do mnie, że te śmieci to nie tylko nasza „ludzka, wstrętna ingerencja”. Miałam wrażenie, że one są otulane przez naturę w niemal miłosny sposób, że wchodzą z naturą w przewrotny dialog, że w jakiś sposób upodobniają się do niej, przyjmując jej kształty i kolory.

Jak zauważył Adam Dickinson w książce „The polymers”, struktura polimerów wykorzystywanych w przemyśle – czyli popularnego plastiku – jest taka sama, jak struktura polimerów, z których są zbudowane nasze włosy, mózg, czy DNA. A więc to, co wydaje nam się tak „nienaturalne” –  plastikowa kulka czy okruch styropianu – jest nam bliższe niż to się na pozór wydaje.