Rozwój elementów kostnych

wczoraj wieczorem rżał drewniany koń,
człowiek z kamienia wywijał koziołki;
stałem się jedynym uczniem. broń była ciężka,
ale umiałem posługiwać się finką.
kiedy zostawaliśmy sami, rozpalaliśmy ogień –
w tajemnicy przed matką byłem jeszcze wróblem;
kobiety pływały już w wodzie. wiedziałem, kim są –
pilnie kolorowałem atlasy medyczne.
teraz znam te kroki, z daleka rozpoznaję dźwięki,
nocą jonizacyjne działanie atmosfery. w telewizji
mężczyzna uderzył, oblizując wargi.

Obudowy aparatów

pod wieczór jeziora oddawały ciepło.
zaraz obok akwarium, które rozbiła mi siostra.
teraz spalanie, preparaty w gabinecie ojca.
ostrzyłem nóż i zabijałem ryby.
sąsiadka z góry co rano mówiła – bóg daje.
podglądałem ją, kiedy chodziła się kąpać.
nagradzano tych, którzy byli cicho,
bo coś już zaczynało węszyć.
do ich kroku ćwiczyliśmy oddech.
pośród drgań, rozkładów jazdy w nieładzie,
wykluwał się wtedy porządek, tamten chłopczyk
z zamkniętymi ustami ze zdjęcia.

Kapitał społeczny

prowadzę sklep ze starociami w delcie mekongu.
mój biały ojciec mieszka już w polsce; staram się,
strzygę, udzielam komunii, kiedy dorosnę,
też zostanę księdzem.
bo program zabaw jest zimny i okrutny:
twój tygodnik drukuje same kolorowe zdjęcia,
koszula z mięsa pasuje wprost świetnie,
pies smaży naleśniki, michał się oświadcza.
a puls się kładzie jak wąż w chwastach,
gdyby nie praca, to człowiek by nie wiedział,
że jest czas wolny: paliłby i spał,
ale uważaj, zmiana taśmy nastąpi niedługo –
światło się wyostrza, ekran się przejaśnia.