próżnia

skąd pochodzicie z jakiej próżni? chciałaby zapytać chłopców
którzy wlewają do fosy (to w jej wodach każdej wiosny rodziły
się śliskie płazy) ciemną krew świni skąd pochodzisz z jakiej

próżni? chciałaby zapytać ojca który w skupieniu ściąga popielatą skórę
z królika a przecież jeszcze chwilę temu karmiła zwierzę pędami lucerny

w burzową noc śni jej się próżnia zamieszkana przez siostrę tę o której
w tym domu cisza magdalena jest panią próżni ma bursztynowe oczy
chłodne błyszczące łuski to do niej przychodzą cienie zwierząt tak

magdalena jest królową próżni to królestwo jest i nie jest z tego świata
najbardziej brakuje jej tam kolorów                       prosi o nie

sierpień

w drewnianej skrzynce ojciec wnosi do ciemnej sieni ciężkie plastry miodu
sierpień był dla nas dobry mówi podchodzi z ramkiem do okna wystawia
na słońce bada strukturę cieczy podaję mu wysuszone skrzydło białej gęsi

strzepuje nim owady obsiadające plaster odsklepia pozostałe komórki ramka
i wkłada do metalowej miodarki mięśnie przyjmują ruch ogłuszona pszczoła
wspina się po jego ciemnej szyi za chwilę (jestem tego pewna) dotknie go
jad

szerszenie

brzmią pod starymi schodami budują tam (z drewna i śliny) papierowe
imperium ludzie opuszczają dom bledną bowiem jeszcze nie zapomnieli
zeszłorocznej krzywdy dzieciak puchł jakby nabierał wody i wrzasku

maj

nie ma w nim ruchu myślę podnosząc ciężki dach ula
pomiędzy ramkami snują się przejęte przez chorobę pszczoły
a jednak życie a jednak ruch nasi bliscy uczyniliby nad nim znak

krzyża zamieniliby ruch w wiarę chociaż wątpili jak wtedy kiedy młodą jałówkę
ojciec prowadził na rzeź był w tym smutek żałoba chłód bo przecież wrócił do domu
z granatowym sercem na dłoni w którym tkwił drut z wypalanych przez sąsiadów opon
i nasi bliscy uczynili nad tym sercem niepewny znak krzyża wyobraź sobie znak krzyża
drut w granatowym sercu maj