metanoja

Suwerenny jest ten, kto sam decyduje,
na co chce się dać nabrać

P. Sloterdijk

starasz się o wyrzucenie z roboty, już któryś miesiąc
niedostrzegalnie starasz się o wyrzucenie z roboty,
tymczasem wciąż się kręci. co dzień przychodzi
ktoś na skargę, że to jest; reguły pracują jak noże
w maszynie do żniw. i wychodzimy równi, i wychodzimy
złupieni. łóżko-miasto – krążymy – łóżko-miasto –
te brzegi zajmują tyle, że nie ma miejsca na pomiędzy,
a jednak wciąż wierzysz, że wymyślisz (ucieczkę?)
i powstanie mit, a z mitu zrodzi się potrzeba,
by gdzieś dotrzeć, doprowadzić swój ślad, dlatego
codziennie wstajesz i praktykujesz w języku
jak w zakonie, w którym pijesz za dużo, więc cię wyrzucą.

kiwanie na sen

z powodu licznych zacięć Wersalu już tu nie będzie.
odwołane spotkania, niezrobione pochody.
zbieg zdarzeń wzdycha i czerwonym autobusem

odjeżdża dokądś. po ekranach gna widmo, twierdzą
osoby trzecie. Zły Frank strzela do nas na dobrej ulicy.
suicidum jak valium, nieźle wpływa na krew.

kokardki

z ciemnych podwórek, trzepaków, klatek schodowych
baczność spocznij naprzód marsz. panowie z klubu garnizonowego
zanoszący się boże coś polskę, zanoszący się papierosem, zanoszący się
skórzanym pasem, drgający lekko gdy się przechodzi z nogą zaostrzoną.
chcesz chodzić kanałami, pragniesz udawać strażaków, a gdzie twoja
kościelna uprasowana sukienka, dziewczynko, różowe kokardki?
spójrz, tu wszystko niedozwolone. opatrzeni jesteśmy znakiem zakazu
i drut kolczasty nawet nad przedszkolem, odgradzając nas czy ich?

postukać w postscriptum

nasze kości niewiele różne od kamieni leżały na brzegu.
uwiły twarde gniazda w mięśniach jak osy pod dachem.
rozmawiały ze sobą: jakie powinowactwa, jakie przeciwieństwa,
jak się w tej trawie lepiej przy sobie umościć. pod pokrywkami drzew,
w nalocie akacji, porzucone na trasie przemarszu ludów
w chitynowych pancerzykach, szukały na oślep: podkoszulka,
dwóch par trampek, bokserek z napisem: eternally wild
i kilku innych drobnych produktów ubocznych. Poprad kipiał,
kawałek zwędzonego życia dymił nad coraz dalszą plażą.
pozew o nowe mieszał się z żółtawą pianą.

Twór F

Zdawało mi się jakiś czas,
że nie mam ciała pod skórą,
że we mnie jest coś innego,
że jestem tylko, tylko powierzchnią

Harey („Solaris”)

traci umiejętność przyciągania słów
z każdym kolejnym obowiązkiem
obsuwa się w kształt matki siostry kobiety.
już tylko pisarki w pośmiertnych sukienkach
szepcą jej: musisz w niewymuszony sposób
zrzucić z siebie to spięcie wyrwać się frazą
ponad wszystko bo tylko tak ocalisz czego
nie możesz ocalić jeżeli wyjdziesz na śmieszność
zamiast trwać trefna w niepewności więc zmyślaj
niech twoje palce klawiaturzystki wchodzą
w nieobrodzone wieczory hoduj w głowie
własny pokój rwij na nić czerwoną sukienkę
i snuj siebie, bądź niewierna, idź –

Wybrane wiersze (za wyjątkiem Tworu F) pochodzą z tomu Klaustrofobia na wynos, który ukaże się w maju 2012 w wydawnictwie WBPiCAK w Poznaniu