Jakiś czas temu w ramach ćwiczeń ducha i samobiczowania postanowiłem przed opublikowaniem debiutanckiej książki przeczytać jak najwięcej wydanych w ostatniej dekadzie tomików poetyckich debiutantów. Uznałem, że jeśli po ich przeczytaniu będę dalej chciał wydać swój debiut to znaczy, że najprawdopodobniej nie mam się czego wstydzić. I kiedy już przebrnąłem przez w sumie kilkaset książek uznałem, że może jednak warto byłoby przekuć moją heroiczną pracę o charakterze czynności zen w jakąś książkę. Świadomy swojej niewiedzy i braków zwróciłem się do najbardziej kompetentnej osoby w Polsce w kwestii debiutów poetyckich – Karola Maliszewskiego. Zgodził się i w pocie czoła docieraliśmy swoje wizje tej antologii.

Wśród wikipedystów istnieją zasadniczo dwie kategorie autorów stron – inkluzjoniści i ekskluzjoniści. Upraszczając nieco – ci pierwsi dążą do pozostawienia jak największej ilości stron, dopuszczając pewne ich mankamenty w imię poszerzania zakresu encyklopedii, ci drudzy zaś wolą pozostawić mniej haseł, usuwając te ich zdaniem kiepsko wykonane, niedokładne czy niepotrzebne, stawiając na jakość nie na ilość. W pracy nad antologią, pełniłem zasadniczo rolę przedstawiciela tej drugiej kategorii. Idąc do Karola miałem listę ok sześćdziesięciu nazwisk, którą uważałem i tak za zbyt szeroką i zawierającą dużą dozę tolerancji dla jakości wierszy części autorów. Ostatecznie po długich targach i heroicznej wprost walce Karola o kolejne nazwiska, stanęło na liczbie 99, która wyszła nam całkiem przypadkiem, a brzmi bardzo ładnie.

Rozumiem tę publikację jako swoistą kontynuację antologii Honeta i Czyżewskiego, która była publikacją o tyle ważną, że dzielny licealista zaczynający interesować się poezją, mógł ja nabyć, pożyczyć bądź ukraść i zapoznać się z przeglądem całej ówczesnej młodej poezji. Brak jakiejś ostrej selekcji pozwalał takiemu młodzieńcowi bądź dziewoi na samodzielne poszukiwania i nie służył imprintowaniu mu kanonu i wzorca, co mnie wstrętnego lewaka, cieszy ogromnie.