Wiersz zaangażowany

Szczątki krążą po Europie. Szczątki wszystkich świętych.
Podróżujemy nieświadomie po ich śladach,
w ucieczce od ciepłej dłoni w jej wiecznych peregrynacjach,
bo od dziecka tak mamy, że jeśli coś jest wieczne,
wydaje nam się podejrzane. To scheda po Leninie.

A tu masz! Głowa Katarzyny w Sienie, ręce i stopy Agnieszki
w Montepulciano, kości św. Miniasza, gdzie popadnie.
Tylu świętych pociętych na kawałki, szczęście,
że blisko do Teatro Anatomico.

Szczątki krążą po Europie. Zdrowy rozsądek
wiesza bieliznę na murach obronnych,
karmi rude koty, wygrzewające się bezczelnie
na stopniach świętości, kocha kobiety
słodkie, krągłe i żywe.

Pełnia

W oknie stoi kobieta. Ma przed oczami
wąskie pasma chmur i słabą poświatę minionego dnia.

Jej plecy są smutniejsze od morza,
nie płacze, tylko nie ma po co się odwrócić.

Podobno Bach był łowcą. Kiedy kobieta go słucha,
wydaje jej się, że łowił tylko ją, ale wie, że to niemożliwe.

Cicho zamyka okno, za którym pies obszczekuje
niewidoczny księżyc.

Zanurza się w ciepłej wannie i myśli o żółwiu, który przeżył
dwieście pięćdziesiąt lat na dnie studni,

o melonie, który wcale nie wygląda na warzywo,
i wielu innych rzeczach, które nie wyglądają na to, czym są.

Jak drzwi, przy których napis wejście kieruje do wyjścia
albo deszcz, który pada z dołu do góry.

Świat z precyzją baletnicy wykonał półobrót
razem z deszczem i kobietą.