regencja snu

śniłeś mi się jako mężczyzna, który wyrobił 552 procent normy –
miałeś jego twarz. twoje medale pozawieszane na palcach i uda,
jak wykute w kamieniu. i myślałam o wszystkich rzeczach,
które uczyniły twoje ręce, a były one dobre. i myślałam o wszystkich ludziach,
którzy ci zazdroszczą, gdy zjawiasz się powolny obrotom taśmy.
bezgranicznie oddana, jak potrafią tylko dobrze wyrobione kobiety,
przynosiłam herbatę i masowałam stopy. kto by się spodziewał,
że wyjdzie z ciebie taki Jozef Fritzl, że porwiesz nasze dzieci i zostawisz je
na księżycu, ślepe, z ciałami porośniętymi mową zamiast sierści. zespawany
z kamieniem w środku siedziałeś przed telewizorem i udawałeś,
że o niczym nie masz pojęcia. na ekranie znowu ktoś kłamał o mleku i skórze,
ktoś głupio skamlał przeciw, ktoś inny szusował po rozgwiazdach dróg.
tymczasem, zamrożone w puszkach po coli, czekały – nienarodzone –
aż przyjadą koleje międzygalaktyczne i wywiozą je tam, gdzie kończy się świat.

poranek George’a

tego dnia George jak zwykle rano opuścił
swój wynajęty pokój i samochodem,
a potem ruchomymi schodami dotarł na miejsce,
w którym nie był już swój, tylko włączył laptop,
położył na biurku iPhona i poszedł zrobić kawę,
później pogadał trochę przez gg, zagrał w pasjansa,
gdy wszyscy sądzili, że zajmuje się
strategicznym kodem dot. pewnej istotnej funkcjonalności
zrobił sobie kolejną przerwę w przerwie,
zamówił zupę i gapił się w talerz, aż powiedziałem
do niego „hej, George”, a on wstał i wylał zawartość
naczynia na swoją głowę („chyba cię pojechało, George”)
po czym wyszedł; jego twarz pokryta
chińskim makaronem śniła mi się jeszcze
raz czy dwa, a kiedy pytałem o niego w firmie
powiedzieli, że nie tracą uzasadnionej
nadziei na poprawę.

kobold & city

to był ktoś trochę pomylony z krzykiem na ustach jak z jaskrawą szminką,
trzymająca się na wodzy dziwka w brylantynie przeszkód.
trochę pomylony, codziennie nawoływał nieistniejącego;
niósł rower, część ciała, co zawsze się przydaje, przy gwałtownym zerwaniu.
ktoś trochę pomylony, mówił, trutkę rozsypano, cukier, mąkę i papier,
chcą mnie otruć, szuje, płakał, miłosierne zbiry – tak bardzo pragnę być otruty.
pomylony, Maryjki jak suszone kokony wisiały na ścianach
jego mieszkania, wystawiały twarze do znikomego słońca.