Grają trakcje

gdy nadciąga letni urodzaj
i roznosi zapach żółci,
nie potrafić już przyszłości,

w jutra kopalne, w pojutrzach
bez padlin i larw
przetwarzać zdalnie

każdy dostępny pęd,
by zamarł.

Nasz program to już obliczył

podczas gdy ty nie przestajesz się ścierać
z tym, co już dawno przyjęło ciebie,
przeżuło, wysrało.

Ktoś w końcu zwróci na to uwagę
i wykorzysta w przyszłości, o jakiej teraz
nie ma mowy,

tymczasem ćwicz: copywriting, strategie,
konstrukcje, zapożyczaj się i surfuj na krawędzi
docelowego sztandaru.

Może zdążysz dostrzec w nim
dobry materiał na obrus.
Może zdążysz na obiad.

Na tropikach dobrobytu

Ubiega nas wszystko, co mogliśmy
sobie wyobrazić w domyślnym
ustawieniu, chociaż bardziej w trakcie.
Chcieliśmy być szybsi, dlatego

nie mogliśmy stać się wolni.
Urlop ci dobiega końca jak każde
przymusowe lub zapisane w umowie
zjawisko w pobliżu dusznej tapety

na ścianie z poprzedniego stulecia,
a może nawet życia. Jak każde życie,
które jest wynikiem rytuałów i umów
podtrzymujących je przy sobie.

Urlop ci dobiega końca jak mnie,
każdemu, nawet tym, którzy o nim
nie słyszeli. Jak życie, o którym
nie wiem czy słyszałeś, może

kiedyś? Może jeszcze kiedyś
o nim usłyszysz, gdy oprzesz się o ścianę,
nie wiedząc, że przykryłeś słońce,
które nigdy nie świeciło.

Albo że ten
ocean za twoimi plecami
traci głębię, której nigdy, ale to nigdy
w sobie nie zawarł.