Joanna Mueller

to nie tak jak myślisz, siostro

mieszkankom Wspólnego Pokoju

gdzie się spotkamy, serdeczne? jakiej poniechamy
różnicy? na granicach grasuje Sister jak Robin
Hood – przejmuje do puli prywatne historie
a potem obdziela po równo. na tym polega
gościnna rebelia: viva urawniłowka, brygada
roszczeniówka! tutejsze dziewczynki zamiast ukąszeń
noszą heglowskie malinki. nie takie z nich krainy
łagodności, jak je papa z mamcią chowali: zaliczają
czytanki dla Arachne, przy kawce i pralinkach
organizują opór wobec wyrafinowanych form
opresji; nie tańczą rewolucji, lecz ją wysiadują, mnożą
się przez podział, a nie konstatację. czasem gwałtowne
pchnięcie kijem w siostrzysko: bo ekskluzywna, lotna
robotnica, zmysłowa bez płodności, temperamentna
penetratorka trattorii. a tamta znowu królowa
matka – nałogowo ewoluuje ab ovo, w matnię
rozrodu z tratującym trutniem. nie wszystkie
chodzimy przy tym samym wózku: jedne ochoczo
chlup we wsteczną falę, drugie żonglują globulkami
bomb (kasacja konsekracji, a pod językiem kastet).
ta zabawa nie jest dla chłopaczków – gdzie one
mają furtki, im spadają klapki. siostro, odpuść
skrajnościom, gdy się naparzają, a mówiących
od czapy nie potępiaj w czambuł. i nawet kiedy
wybór pomylę z kapitulacją, obejmij mnie
narracją, która nie wyklucza:

JUŻ SAMO BYCIE KOBIETĄ TO EMANCYPACJA

Michał Czaja

wspólny pokój

instrukcja była prosta ręka musi pozostać wyciągnięta
aż zacznie drżeć wtedy należy trzymać dalej
potrzeba było światu tej mechaniki matek i ich mlecznego pokoju

no podziel się podziel przecież to taka zasada daru
poza kolejną lekcją demokracji poza oceną słabości
mieści się przestrzeń wspólna coś jak strefa wymiany

albo zacznij się grodzić w rezerwacie dzikich kobiet
inaczej wszystko ulegnie wyczerpaniu
a drżenie przerodzi się w krzyk oburzenia

i chłopcy dostaną wpierdol