Para przy dziale obsługi klienta historii

Związek ten przypomina bardziej związek zawodowy
niż radziecki z okresu rewolucji przemysłowej
lat trzydziestych (to ta faza zakochania,
podczas której represje imają się innych kobiet
i mężczyzn – ofiar polityki miłości dwojga ludzi).

Pytasz o osobisty dowód? Na uprzemysłowienie relacji
choćby róża wyrwana z rąk kwiaciarki pierwszej potrzeby.
Zrzuciła kolce jak kołdrę i stanęła naga,
bezbronna na wysokości twoich oczu,
zamyślonych i odległych jak łagry na Syberii.

Chcę znów coś przeskrobać, by się w nich znaleźć;
transsyberyjska przejeżdża przez mój mięsień;
usilnie pracuje na twe względy, czerwoną sukienkę
koloru sztandaru. Jeszcze nie raz, mam nadzieję,
zawiśnie na krześle, krzesło jest w stanie

wziąć to na siebie. Ja mam na głowie ciebie,
czyli system monopartyjny i musimy być
we wszystkim jednomyślni, kiedy wszyscy dookoła
solidarnie zawiążą opozycję (zielone ludziki
wałęsają się pod oknami jakby częściej).

ZSRR rozpadł się w dziewięćdziesiątym
pierwszym, jeśli nam się to przytrafi, kto pierwszy
wyjdzie z recesji, kto się da zreprywatyzować,
jaki kto ma plan – nie wiem. Żyjemy

w związku z szansą na gospodarczy buum,
na razie jednak czekam na gospodarczy cud,
wdrożenie programu naprawczego.
Punkt pierwszy: w salonie przydałby się okrągły stół.

Księgarz wraca z przerwy obiadowej

Widziałem Niemców śmiejących się
z bezdomnego Polaka, który gdy postanowili podejść,

instynktownie podniósł ręce do góry
w geście powitania.

Księgarz dostrzega przerysowane niebo
i przypomina sobie popularny program

Na sekundy przed katastrofą samolotu
pojawia się kilkunastominutowa
reklama, która podaruje trochę czasu pasażerom,
jako że przed końcem warto zaciągnąć kredyt
na wygodne życie w zaświatach.

Najgorzej jest być weteranem małej wojny,
czy ktoś słyszał o weteranach wojny o Falklandy?
„Dlaczego słoń może zasłonić fortepian,
a fortepian nie może zafortepianić słonia?”
I czemuż to wielcy ludzie mają małe pieski? Pyta agent wpływu

poezji na świadomość przeciętnego czytelnika
czterech ścian; nie od dziś obsesją jest sprowadzanie
wszystkiego do przeciętności. Pokłosie wojny
nadludzi z resztą świata? Część wybranych właśnie obserwuje,
jak samolot linii JAPAN AIRLINES zbliża się do tafli wody,

gdyż za wysoko latał i to spadanie trwa już godzinę,
by można było rozkoszować się widokiem
z miejsca wypadku przy pracy sił niższych. Nie odchodź,
twoje potrzeby kłócą się z potrzebami
tych za sterami wieży kontroli wzlotów
i upadków oglądalności. Patrz, jak samolot

kruszy beton oceanu, aż podskakuje z radości
(i oceany, jak widać mają wodotryski),
wszystko bowiem zostało uczłowieczone.

Siedź więc spokojnie, pozostań w boksie fotelu,
pasażerem, nad którym pilot ma władzę
i w chwilach kryzysowych nie zawaha się jej użyć.
Uderzyć, gdy już myślałeś, że jednak
wszystko będzie dobrze i dociągniesz
na wyciągniętym podwoziu,

na wyciągniętych kopytach za życia.
A czarna skrzynka wiersza niech
będzie dowodem. Ktoś ją odczyta.

     Tekst dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska (CC BY 3.0 PL).