Prekariat z dziełem

nie jesteś na etacie, kiedy jesteś w pracy
(deadlajn jak Babadook zapewnia pobudkę)
właściwie nigdy nie pracowałaś, dane same
wchodziły pod skórę (cudowny krem
którego nigdy nie wklepujesz). nie siadasz
za kółkiem, gdy zajadasz się bratkiem, podobno
tak trzeba żyć, twój tryb pracy – tajemniczy ogród,
przedmiot pożądania. chcą spróbować? smutne
jedzenie w pracy (chociaż nie w lunch boxach), skąd
tyle błędów i faktur? (powtarzalne pytanie,
przykleisz się do świata na czas tej rozmowy),
korespondencją znowu zalany kalendarz,
tymczasem: co robisz z tą ilością wolnego?
ścierasz jak papier ścierny, przerabiasz na pasztet
udowadniasz, że pracujesz, chociaż nie w zakładzie.

Wstręt. Seans otwarty

ty wszystkiego się boisz, benzodiazepiny
złośliwie szczerzą ząbki jak gremliny. stękają
kasjerki w sklepie nocnym na widok stałych
klientów, klienci pakujący w torby szkła
lub puszki, przechodnie, pasażerowie tramwajów,
ulice – ich wybroczyny, język, kikuty;
podobnie sprężyny łóżka, na których dwoje
zwierząt rozpoznaje siebie. teren. wspólny
jak kartka dla żurawia origami (stworzony
i zgnieciony, jak oznajmia tinder). telefon
ogłuchł, skrzynka mailowa śpi, intonacja
rosnąca znaczyłaby usterkę w konstrukcji?

Control + Alt+ Delete

połamane parasolki, zdeptane jeże,
rozprute chodniki, awaria wodociągów,
relacje zawieszone jak windows millenium;
w naszym mieście wszystko psuje się lub umiera,
zwłaszcza, kiedy znajdą się chętni do pomocy.
nawet tego nie potrafisz, całe szczęście
że istnieją lepsi ode mnie (dewastacja
środowiska sztucznego – plus dziesięć do charyzmy),
uszkodzony plik to utrata danych (zbędnych
przy obecnym przyroście informacji). w końcu
przestań żyć czasem przeszłym dokonanym,
możliwe że twój język już na to pozwala.