Zapraszamy na cykl otwartych seminariów pt. „Apokalipsa potrzebna od zaraz albo czy bez katastrofy wyobrażalny jest ciąg dalszy”, prowadzonych przez prof. Przemysława Czaplińskiego z Zakładu Antropologii Literatury Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Pierwsze dwa spotkania odbędą się w Piwnicy Twórczej „Largactil” w Staromiejskim Domu Kultury, z kolei 25 czerwca spotykamy się w domku ogrodu społecznościowego MOTYKA I SŁOŃCE w warszawskim Jazdowie (ul. Jazdów 3/9) w ramach festiwalu Literatura jak fotosynteza.

Podczas spotkań analizować będziemy prognozy katastrofy i ich dziwną produktywność dla dalszego ciągu historii. Zajmiemy się tekstami dotyczącymi kapitalizmu, środowiska naturalnego, form rządzenia, idei politycznych. Skonfrontujemy je z literaturą, która (czasem ironicznie) przekierowuje naszą uwagę na języki i poetyki końca. Pilnować będziemy krytycznej refleksji nad naszym własnym umiejscowieniem w dyskursach. Zaczniemy więc od pytania: gdzie jesteśmy? Na razie, jak się zdaje, gdzieś między obawą, że tym razem wszystko nie skończy się dobrze, i podejrzeniem, że wizje katastrof mają wyprodukować korzystny dla nielicznych ciąg dalszy. Poszukamy innych perspektyw i innych ujęć historii.

Na najbliższe spotkania proponujemy Wam poniższe lektury, o kolejnych poinformujemy niebawem. Uczestniczkom i uczestnikom seminarium teksty udostępniamy w formie elektronicznej – osoby zainteresowane ich otrzymaniem prosimy o kontakt na adres e-mail: wakat.online@gmail.com.

SPOTKANIE I (16.04.2019):

– Peter Frase, „Cztery przyszłości. Wizje świata po kapitalizmie”. PWN, Warszawa 2018.
– Margaret Atwood, „Opowieść podręcznej”

SPOTKANIE II (14.05.2019):

– Jan Werner-Muller, „Antypolityka i poczucie końca”. W tegoż: „Przeciw demokracji. Idee polityczne XX wieku w Europie”. Wyd. Krytyki Politycznej, Warszawa 2016.
– Ewa Bińczyk, „Kształtowanie się słownika epoki człowieka”. W tejże: „Epoka człowieka. Retoryka i marazm antropocenu”. PWN, Warszawa 2018, s. 93-126.
– Naomi Alderman, „Siła”.

SPOTKANIE III (25.06.2019)

1) Antropocen i inne metodologie końca

– Ewa Bińczyk, Kształtowanie się słownika epoki człowieka. W tejże: Epoka człowieka. Retoryka i marazm antropocenu. PWN, Warszawa 2018; rozdziały: 4 (Kształtowanie się słownika epoki człowieka, s. 93-126), 6 (Deficyty refleksji środowiskowej antropocenu, s. 151-173), Zakończenie (240-254).

2) Z perspektywy grzyba, ewentualnie podłogi:

– Anna Tsing, Krnąbrne krawędzie: grzyby jako gatunki towarzyszące. W zbiorze: Feministyczne nowe materializmy: usytuowane kartografie. Redakcja Olga Cielemięcka, Monika Rogowska-Stangret, Lublin 2018, s. 71-88.
– Salcia Hałas, Potop. Poemat przewlekły o końcu świata. Wydawnictwo WAB, Warszawa 2019.

Do zobaczenia!