[lato: game over. kontrast w szklanych butelkach rzuca światło]

lato: game over. kontrast w szklanych butelkach rzuca światło
na wstydliwe obszary. kiedyś wystarczało wino w kartonie, żeby
wydłubać z oka wszystkie zakodowane obrazy. jak dalí. piękny

rok dwudziesty dziewiąty: hawaiian airlines, kolektywizacja,
diamencik w kalkucie – aluminiowym pierścionku świata.
też tacy jesteśmy? święci spizgani, dwubiegunowi?

rozprułem twojego misia i było tam, haha, nic.
pocałowałem cię i było w tym, haha, nic.

popędy – samochodziki, pokaż mi strefę, w którą mam
wjechać. wszystko będzie dobrze, tylko coraz gorzej.

[wydostań mnie z tego języka, nie mogę w nim już mieszkać]

wydostań mnie z tego języka, nie mogę w nim już mieszkać.
wylęgał się ze wstydu i łupanki w klubie: najlepszych bitów
tego miasta. pływaliśmy w nich jak w gęstym, z czasem
coraz szybciej, i to nas zakażało. dogasała miłość do psa,

który spod ziemi już nigdzie nie wyruszył. daliśmy mu trzy dni
i zdradził. wszyscy nas zdradzą – powiedziałem i przyrzekłaś,

że kiedyś mi zajebiesz za takie proroctwa. włożyłem ci wtedy różę
między uda, by nigdy nie zwiędła i żebym miał pierwszeństwo:
jak jąkanie przed strachem, jak śmiech przed blantem. razem jesteśmy

składem na smród, ośrodkiem kolonijnym dla wyrzutków. razem możemy
przekraczać bramki starożytnych lokali i dziwić się, że przetrwały.
piękna to mowa ze słowem-królem, tłustym i nalanym, ale

wydostań mnie z tego języka, nie mogę w nim już mieszkać.